نانا آکوفو آدو، رئیس‌جمهور غنا، شامگاه ۳ می ۲۰۱۸ در مقابل نمایندگان رسانه‌های خبری جهان در یک شام درخشان برای اهدای جوایز ایستاد.

آنها در آکرا پایتخت غنا گرد هم آمده بودند تا روز جهانی آزادی مطبوعات را جشن بگیرند. کشور آفریقای غربی در فهرست جهانی آزادی مطبوعات در آن سال، اولین کشور آفریقایی بود  . 

رئیس جمهور آکوفو آدو به کسانی که برای مراسم شام جوایز آزادی مطبوعات گرد آمده بودند، گفت: «باز هم می گویم که رسانه های پر سر و صدا، پرهیاهو و گاه سخیف امروزی را به رسانه های یکنواخت، ستایش آمیز و متمایلانه گذشته ترجیح می دهم .   

ساعاتی بعد از این سخنرانی، یکی از اعضای حزب سیاسی رئیس جمهور، حزب میهن پرستان جدید (NPP)، به  یک روزنامه نگار در مقر این حزب حمله کرد. 

NPP این رویداد را محکوم نخواهد کرد و تا زمانی که روزنامه نگاران و رسانه ها تهدید به توقف پوشش رویدادهای NPP نکنند ، دولت اظهار نظر نخواهد کرد. برخورد دولت با این حادثه منعکس کننده عدم ارتباط بین وضعیت رسانه آزاد غنا و واقعیت امنیت روزنامه نگاری است.  

از زمانی که آزادی رسانه در فصل ۱۲ قانون اساسی کشور در سال ۱۹۹۲ گنجانده شد، شکوفا شد.  امروز، شما یک محیط رسانه ای پر جنب و جوش خواهید یافت که در آن روزنامه نگاران فساد را افشا می کنند، بی کفایتی و جنایت را برجسته می کنند و از قدرتمندان مقداری پاسخگویی می خواهند. 

در سطح حکومت محلی، مقامات منتخب و منصوب شده توسط اعضای جامعه که تماس می‌گیرند و به برنامه‌های رادیویی پیامک می‌زنند، نگه داشته می‌شوند. از بسیاری جهات، رسانه های خصوصی - به ویژه رادیو - به ابزاری برای مشارکت دموکراتیک برای بخش بزرگی از مردم تبدیل شده است. 

اما در زیر این روکش آزادی، هنوز چالش هایی وجود دارد.  

دو سال پس از آن شام جوایز، احمد سوال ، خبرنگار تحقیقی، در روز روشن در آکرا هدف گلوله قرار گرفت و کشته شد. او یک محقق اصلی برای تحقیقات خصوصی "چشم ببر" بوده است.

شناخته ‌شده‌ترین اثر او شش ماه قبل از مرگش بود: فیلمی در افشای فساد در فوتبال غنا که منجر به  انحلال اتحادیه فوتبال غنا شد . کندی  آگیاپونگ، نماینده مجلس، هویت سوئل را در تلویزیون فاش کرد و از هوادارانش خواست به او حمله کنند.  

یک سال پس از  آن جنایت، امانوئل آجارفور ابوگری، سردبیر غنای مدرن و امانوئل یبوآ بریتوم، گزارشگر، از دفاترشان ربوده و توسط مأموران امنیت ملی بازداشت شدند تا با تلاش برای تعیین منبع خبری، (در مورد رئیس امنیت ملی)، تلفن ها و لپ تاپ های آنها را بازرسی گردد.

سال ۲۰۱۹، بنیاد رسانه ای برای غرب آفریقا  بیش از ۳۱ حمله به ۴۰ روزنامه نگار در طول یک دوره ۱۸ ماهه را ثبت نموده است. 

ما از نمونه کشورهای دیگر می دانیم که خشونت کنترل نشده علیه روزنامه نگاران، مهاجمان را جسور می کند و آزادی رسانه ها را تضعیف می کند.  

NPP   با اینکه حزبی است که قانون تهمت جنایی را لغو کرده و مردم غنا را از آنچه رئیس جمهور آکوفو آدو «خودسانسوری غیرضروری» نامیده است، رهایی بخشید.  با این حال روزنامه‌نگاران هم در داخل و هم آفلاین، اغلب توسط حامیان احزاب سیاسی مسلط و عوامل دولت، همچنان مورد حمله قرار می‌گیرند. این حملات اغلب بدون تحقیق و بدون مجازات باقی مانده است.  

مانند بسیاری از آزادی ها، آزادی مطبوعات غنا شکننده است و تضمین نمی شود اگر به این مخالفان کلیدی و رو به رشد توجه نکنیم 

ارعاب و تهدید 

در گفتگو با همکاران غنائی ام، برخی از گزارش در مورد موضوعات و گروه های خاصی ابراز ترس کردند.  برخی دیگر گفتند که مجبور شده اند برخی از داستان ها را نادیده بگیرند یا از سازمان های دولتی مجوز بگیرند. 

ترس از ارعاب یا آسیب جسمی نشان می دهد که آنها چه داستان هایی را تعریف می کنندکه به طور چشمگیری بر ظرفیت آنها برای انجام کار و ارائه اطلاعات قابل اعتماد به عموم مردم تأثیر گذاشته است. 

یکی از روزنامه نگاران که از ترس خواست نامش فاش نشود، گفت: "من گهگاه نگران امنیت خود به عنوان یک روزنامه نگار هستم، زیرا از سیاست های محل کارم و یا دولت برای حمایت از خبرنگاران آگاه نیستم." گونه ای انتقام جویی که بیشتر از همه ترس آنها را عمیق تر می کند این است که "گاهی اوقات از خود دولت و برخی نهادهای دولتی مانند پلیس و ارتش برای ارعاب روزنامه نگاران استفاده می گردد".  

یکی از آنها با یادآوری حادثه‌ای و داستانی در مورد نیروهای مسلح غنا، ادامه داد: «منابع ارتش با من تماس گرفتند تا در صورت پخش این خبر، از حملات خشونت‌آمیز احتمالی علیه من هشدار دهند. من به هر حال این ماجرا را شکستم، اما [تا زمانی که] تضمین شفاهی مدیر امور عمومی نیروهای مسلح غنا در مورد امنیت خود را دریافت نکردم. به دلیل سابقه قبلی که از ارتش داشتم از انتشار آن خبر می ترسیدم. از آن زمان، من همیشه از آژانس امنیتی مربوطه در مورد ایمنی خود قبل از انتشار مطلبی در مورد آنها، اطمینان کسب می نمایم.  

منابع خفه شده 

روزنامه‌نگاران تنها گروهی نیستند که خود را به دلیل تهدید به خشونت، آزار و اذیت و یا ارعاب ، سانسور می‌کنند.کارشناسان، صاحبان مشاغل، و کارکنان بخش دولتی مانند معلمان، پرستاران و اساتید دانشگاه اغلب از ترس قربانی شدن احتمالی از صحبت با خبرنگاران خودداری می‌کنند. صاحبان مشاغل و سایر افراد بخش خصوصی در نتیجه صحبت با مطبوعات، مشاغل و یا قراردادهای خود را از دست داده اند، در حالی که کارگران بخش دولتی با انتقال و سایر محرومیت ها روبرو هستند.  

در حالیکه همین گروه از مردان، غالباً حزبی و از طبقه تحصیل کرده و سیاسی، اکثرا برای شکل دادن به گفتگوهای ملی از صداهای ممتاز در رسانه‌های غنا استفاده می نمایند.

در واقع، یک گزارش بنیاد رسانه‌ای برای غرب آفریقا نشان داد که «مذکران مرد به طور مداوم بر بحث‌های رادیویی تسلط داشتند» و ۸۳ درصد سهم صدا را داشتند. بخش بزرگی از جمعیت – زنان، افراد دارای معلولیت و افرادی که در خارج از پایتخت زندگی می‌کنند – مستثنی شده‌اند و دغدغه‌های آنها اولویت‌بندی نشده است.

این فقدان کثرت به این معنی است که رسانه های جریان اصلی غنا تحت سلطه مجموعه ای محدود از ایده ها (اغلب طرفدار تجارت، نئولیبرال و سرمایه داری) هستند.

 حتی بحث‌ها و داستان‌های مربوط به گروه‌های به حاشیه رانده شده تحت سلطه طبقه سیاسی و نخبگان (به خصوص طبقه وکلا) است.

به‌جای گزارش‌های وفادارانه و مستقل از رویدادها و مسائل، داستان‌ها به بحث‌های دیالوگ دو طرفه بین دو حزب اصلی خلاصه می‌شود .  زمانی که افراد آسیب‌دیده آنقدر ترس دارند که ثبت شوند – به‌ویژه در مورد داستان‌های پرمخاطب روزنامه‌نگاران نمی‌توانند زمینه کامل داستان‌های خاص را ارائه دهند.  

برای مثال، مردم غنا هنوز نمی‌دانند چه چیزی باعث شد که دولت توافقنامه قدرت را لغو کند که به نوبه خود کمک مالی ۱۹۰ میلیون دلاری دولت آمریکا را از دست داد . 

ناتوانی روزنامه نگاران در راستی آزمایی اسناد فاش شده و عدم تمایل برخی از شرکت های رسانه ای به استفاده از اطلاعات قابل راستی آزمایی باعث شد که این داستان نیز مانند بسیاری از رسوایی ها به سرگرمی سیاسی تقلیل یابد.  

در مواردی هم که تحقیقات انجام می شود، اغلب سطحی است و شامل نام و مشخصات افراد درگیر نمی شود. در بدترین حالت، روزنامه نگاران منتظر می مانند تا اعضای طبقه نخبگان به آنها بگویند که چه مسائلی را گزارش کنند.

در طول بحران بانکی سال‌های ۲۰۱۷  و ۲۰۱۸ (زمانی که هفت بانک بومی سقوط کردند)، علی‌رغم گزارش‌ها و شواهدی که حاکی از رفتار مجرمانه بود، روزنامه‌نگاران در توصیف آنچه اتفاق افتاده به استفاده از عنوان "جنایتکارانه" مردد بودند تا اینکه برخی از وکلای نخبه این خبر را اعلام کردند. به طور معمول، مجرمان با قدرت، کمتر به سرعت، به عنوان اراذل و اوباش برچسب زده می شوند. 

تاثیر مالکیت رسانه ها 

به گفته پایگاه نظارت برمالکیت رسانه های غنا، یک سوم رسانه های کشور متعلق به سیاستمداران یا افراد وابسته به احزاب سیاسی غالب است و بسیاری از محتوایی که آنها تولید می کنند به ویژه اخبار و امور جاری،  جناحی است و با تجزیه و تحلیل محتوای آنها می توان به راحتی متوجه شد که این شرکت ها در کجای طیف سیاسی قرار دارند.  

بررسی اجمالی مالکیت پنج روزنامه از پرخواننده ترین روزنامه ها که تقریباً ۸۰ درصد از خوانندگان روزانه را تشکیل می دهند، نشان می دهد که وضعیت چقدر وخیم است.   

جدول ۱: مروری بر مالکیت پنج مقاله پرخواننده بر اساس داده‌های گزارش اندازه‌گیری رسانه GeoPoll غنا در سال ۲۰۱۷ ، با اطلاعات مالکیت ارائه شده توسط Media Ownership Monitor  غنا روند مالکیت یکسانی را می توان در رسانه ها مشاهده کرد. 

 روزنامه ‌نگاران در این رسانه‌ها معمولاً اجازه ندارند آشکارا از افراد مرتبط با رسانه یا صاحب آن انتقاد کنند. صاحبان رسانه‌ها می‌توانند خبرنگارانی را که بیش از حد منتقد به نظر می‌رسند ساکت کنند، داستان‌ها را خاموش، و حتی موضوعات خاصی را از پلتفرم خود حذف کنند.   

در این اتاق‌های خبری، ممکن است از روزنامه‌نگاران خواسته شود تا داستان‌های مخرب را سرکوب یا نادیده بگیرند و بر داستان‌های هیجان‌انگیز درباره مخالفان تمرکز کنند. وسردبیران تحت فشار قرار می گیرند تا تیترها و روایت ها را تغییر دهند و داستان های رسوایی مربوط به دوستان نزدیک را نادیده بگیرند.  

برای جلوگیری از درگیری یا از دست دادن دسترسی، سردبیران و روزنامه نگاران با گزارش حقایق حزبی NPP/NDC  به «روزنامه نگاری سطحی» برای هر دو طرف متوسل می شوند. به این ترتیب، ما اطلاعات موثق و "حقیقت" قاطع را در اختیار مردم قرار نمی دهیم زیرا این امر مستلزم افشای متحدان صاحبان رسانه ها است. به این ترتیب، ما به شرکت کنندگان ناخواسته درفرهنگ جمعی "رازداری" تبدیل شده ایم.  

به دلیل عدم دسترسی نیست که ما خود را در این موقعیت می یابیم: تقریباً هیچ اتفاقی در غنا، به ویژه در راهروهای قدرت، رخ نمی دهد که روزنامه نگاران از آن ندانند. آنها اغلب می دانند که چرا قراردادها توسط دولت اعطا و لغو می شود. آنها می دانند که کدام گروه در حزب حاکم از قراردادها سود می برد و سرمایه گذاران و بازرگانان دم چه کسانی را قبل از تضمین دسترسی به قراردادهای دولتی دیده اند. آنها می دانند که کدام مقامات دارای املاکی هستند که نمی توانند با حقوق دولتی خود در کشورهای مختلف بخرند. آنها می توانند تمام سیاستمدارانی را که در انتخابات مقدماتی دو حزب برای رای آوردن پول پرداخته اند نام ببرند. آنها درک می کنند که چرا نتایج آموزشی و بهداشتی غنا تا این حد ضعیف است، حتی اگر این کشور هزینه های زیادی در این بخش ها بپردازد. 

با این حال، هیچ یک از این داستان‌ها به داستان‌های خبری با تحقیق و منبع خوب تبدیل نمی‌شوند. ترس و ارعاب در بازی به قدری مؤثر است که سیاستمداران حتی کاری هایی را که انجام می دهند، پنهان نمی کنند. این سیستم از اسرار آشکار و توانایی قدرت، در کنترل کردن روزنامه نگاران صحبت می کند.

یک سطح دسترسی گمشده برای متعادل کردن این قدرت کار می کند. بعد از گذشت ۱۸ سال که در پارلمان غنا قانون آزادی اطلاعات در مارس ۲۰۱۹ تصویب شد، هنوز عملیاتی نگردیده است. و به همین دلیل است که مقامات می توانند از اشتراک گذاری اطلاعات، داده ها و اطلاعات و اسناد عمومی خودداری کنند.

در مواردی هم که مردم برای وادار کردن دولت به انتشار اطلاعات برای آنان، به دادگاه رفته اند، دولت به سادگی از انجام این کار خودداری کرده است.  بنابراین، هنگامی که برخی داستان‌ها علنی می‌شود، معمولاً سیاستمداران پاسخگو نبوده و میگویند: «شواهد شما کجاست؟» 

اینها داستان هایی هستند که شهروندان برای تصمیم گیری آگاهانه باید درباره آنها بدانند، اما بسیاری از آنها در "کانال های زمزمه" باقی می مانند. 

یک مدل کسب و کار در حال مبارزه 

این وضعیت به دلیل محدودیت های مالی و لجستیکی رسانه ها پیچیده تر شده است. به گفته گزارش IREX ۲۰۱۲ ، بسیاری از شرکت‌های رسانه‌ای خصوصی، تلاش‌هایی با سرمایه ضعیف و متعلق به یک نفر دارند که مالک آن اغلب یک سیاستمدار کاذب است. وظایف سایر کارکنان، در صورت وجود، به خوبی تعریف نشده است. مالک سردبیر، سردبیر فرعی و مدیر تجاری و مالی است.

این یافته‌ها در سال ۲۰۲۰ بیانگر آن است که یک روزنامه‌نگار ممکن است سه نقش مختلف را در اتاق خبر ایفا می کند: مجری، گزارشگر و تهیه‌کننده و دیگران نیز چندین وظیفه روزانه تعریف شده است: پوشش دادگاه، پلیس و سیاست.

به غیر از خبرنگاران تجاری و ورزشی، تعداد کمی از روزنامه نگاران این شانس را دارند که متخصص یک موضوع شوند.و حتی این موضوع به خبرنگاران نیز کشیده می شود و به آنها ۱۶ منطقه  خبری داده می شود تا به طور همزمان از آنها گزارش تهیه نمایند. و مانند همکاران خود در آکرا، خبرنگاران منطقه باید از تجهیزات و منابع خود استفاده کنند: ضبط مصاحبه با تلفن های خود، کار بر روی لپ تاپ های شخصی خود و پرداخت هزینه های از حساب خود به مکان ها.

زمانی که ما از [...] مطالبی برای کار با آنها درخواست کردیم، احساس می‌شد که شرکت به خبرنگاران لطف می‌کند. یک خبرنگار زن ۳۴ ساله در آکرا گفت: از ما خواسته شد که از تلفن های خود استفاده کنیم و اگر منابع شرکت کافی نبود، ابزار خود را برای دسترسی به سایت های خبری پیدا کنیم. 

در این محیط، روزنامه‌نگاران فضا، زمان یا منابع لازم برای حفاری عمیق و تولید قطعات، مستندها و ویژگی‌های بلند و عمیق و ظریف را ندارند. به همین دلیل است که برای درک هر داستانی در غنا، باید در چندین وب سایت خبری مطالعه کرد.  

دستمزد کم و تحت نفوذ 

روزنامه‌نگاران غنا علاوه بر فقیر بودن و کمبود منابع، اغلب دستمزد کمتری نیز دریافت می‌کنند. شرکت های رسانه ای در مورد حقوق شفاف نیستند، اما شواهد حکایتی حاکی از آن است که برخی از روزنامه نگاران کمتر از حداقل دستمزد ( ۲.۱۶ دلار آمریکا در روز) حقوق می گیرند. برخی دیگر مواردی را گزارش می کنند که حقوق ها برای ماه ها بدون توضیح به تعویق افتاده است.  

در گفتگوها، همکاران در مورد ناتوانی در دسترسی به خدمات مراقبت های بهداشتی صحبت کردند، زیرا آنها قادر به کمک گرفتن با حقوق ناچیز خود نیستند و شرکت های رسانه ای مراقبت های بهداشتی ارائه نمی دهند. برخی دیگر از مشکل پرداخت اجاره، حمل و نقل و گذراندن یک ماه حقوقشان شکایت دارند. و شایان ذکر است که در حالی که دستمزدها به طور کلی در این صنعت پایین است، زنان روزنامه نگار حتی در شرایطی که با فشار مضاعف آزار و اذیت جنسی خارجی و داخلی مواجه هستند، بسیار کمتر از همتایان مرد خود دستمزد می گیرند.  

درنتیجه ی این کاهش دستمزد، تعدادی از روزنامه نگاران به انگیزه هایی مانند تبلیغات فردی، که هزینه اش بصورت عمومی توسط احزاب مورد علاقه ی عموم مردم پرداخت می شود روی آورده اند. درنهایت بعضی خبرنگاران به عنوان مسئول روابط عمومی برای شرکت ها و افراد شخصی برای جبران این کاهش دستمزد کار می کنند

یک خبرنگار مرد ۳۵ ساله در یک ایستگاه رادیویی خصوصی در آکرا گفت: «دستمزد ناچیز به طور قابل توجهی بر کار من تأثیر می‌گذارد، زیرا مجبور می‌شوم به دنبال جایگزین‌های دیگری برای تکمیل امور مالی خود باشم و اغلب از پلتفرم رسانه‌ای به‌عنوان ابزار روابط عمومی برای شرکت‌های خصوصی استفاده می‌کنم زیرا آنقدرمناسب به شما پیشنهاد می‌کنند که پیشنهاداتشان را رد نکنید.

تحت این شرایط، «ژورنالیسم» تجاری به توسعه بازاریابی شرکتی تبدیل می شود. روزنامه نگاران از تحقیقات مستقل و گزارش دقیق چشم پوشی می کنند و در عوض از کسانی که بهترین نرخ را ارائه می دهند، حمایت می کنند. آنها حتی ممکن است داستان ها و حقایق مربوط به افراد قدرتمند و شرکت هایی را که مایل به پرداخت هستند، سرکوب کنند.   

همانطور که یکی از روزنامه ‌نگاران بیان کرد، شرکت‌های رسانه‌ای تمایل دارند چشم خود را بر روی تأثیر تنهایی و سایر انواع انگیزه‌ ها ببندند. از آنجایی که این سازمان‌ها آنطور که باید به طور منصفانه حق الزحمه پرداخت نمی‌کنند، به خبرنگارانی که روی مسائل روابط عمومی تمرکز دارند، اغراق می‌کنند. این مانند یک مزیت نانوشته کاری است.

این دستمزدهای پایین و شرایط بد کاری نیز منجر به گردش مالی بالا در اتاق های خبر در سراسر غنا می شود. روزنامه‌نگاران، به‌ویژه آن‌هایی که موفق می‌شوند به بالاترین سطح برسند، اغلب پس از چند سال به بخش‌هایی می‌روند که درآمد خوبی دارند. این منجر به "فرار مغزها" از روزنامه نگاران باتجربه می شود که بدینصورت زمینه، تحلیل و حمایت از روزنامه نگاران بی تجربه را فراهم می گردد.  

همانطور که یکی از روزنامه نگاران ۲۷ ساله از آکرا می گوید: "فکر نمی کنم به اندازه کافی برای حجم کاری که در محل کارم انجام می دهم، اجرت دریافت می کنم، و این یکی از پایه های بازنگری در انتخاب شغل یا شغل من است. حداقل در مورد فضایی که در حال حاضر در آن کار می کنم تجدید نظر کنید.از بسیاری از مردم کمتر دستمزد می گیرم. "

دستمزد کم را با ریسک بالا ترکیب کنید ، چشم انداز تیره و تار می شود. چه تعداد از روزنامه نگاران تجاری حاضر به تحقیق و گزارش معاملات فاسد یا مضر یک شرکت هستند، در حالی که سال ها از آنها پول می گیرند؟ آیا جای تعجب است که روزنامه نگاران تجاری نتوانستند بحران بانکی سال ۲۰۱۷ را پیش بینی کنند؟ چه تعداد از روزنامه نگاران سیاسی می توانند فساد یا رسوایی های مربوط به سیاستمدارانی را که در اجاره (خانه) آنها نقش داشته اند، افشا کنند؟ یا از حزب سیاسی که هزینه تحصیل آنها را تامین کرده است انتقاد کنند؟  

کسانی که چنین کارکرد اجتماعی مهمی به آنها سپرده شده است نباید کمتر از حداقل دستمزد دریافت کنند. و به همان اندازه نگران کننده، آنها نباید از بحث در مورد این واقعیت ها در انظار عمومی ترس داشته باشند. اگر روزنامه نگاران به اندازه کافی احساس امنیت نمی کنند تا در مورد شرایط کاری خود صحبت کنند، چگونه می توانند حقیقت را در مورد سایر بخش ها بیان کنند؟  

تداخل پنهان 

علاوه بر چالش های ذکر شده در بالا، اشکال دیگری از دخالت دولت وجود دارد که آزادی رسانه ها را تضعیف می کند. قانون اساسی دولت ها را از مداخله در کار رسانه ها منع می کند، اما این امر مانع استفاده دولت های متوالی غنا از ابزارهای مخفی نشده است. 

به نظر می‌رسد که دولت NPP تاکتیک‌های ظالمانه را با بسته شدن ایستگاه‌های رادیویی مخالف به اتهام »عدم پرداخت مالیات « در پیش گرفته است. دولت متهم به دستیابی به تجهیزات نظارتی است که برخی نگران آن هستند که ممکن است برای هک ابزارهای الکترونیکی متعلق به روزنامه نگاران استفاده شود. 

حامیان دو حزب اصلی برای کمک به شکل‌دهی برداشت عمومی از احزابشان و همچنین آزار روزنامه‌نگاران منتقد احزابشان در برنامه‌های رادیویی پول می‌گیرند . روزنامه نگاران گزارش می دهند که به همین دلیل مجبورند خود را در رادیو، تلویزیون و (گزارشات)آنلاین سانسور کنند.  

اعتماد تضعیف شد 

پس جای تعجب نیست که ۷۲ درصد از مردم غنا در نظرسنجی اخیر Afrobarometer  گفتند: رسانه ها از کنترل دولت خارج نیستند و این تا حدی به توضیح کاهش شدید حمایت عمومی از رسانه‌های ثبت شده در سال ۲۰۱۷ کمک می‌کند. 

رئیس جمهور آکوفو آدو، مانند روسای جمهور قبل از خود، ممکن است همه چیزهای درست را در حمایت از آزادی رسانه بیان کند، اما واضح و آشکار است که مردم غنا فریب نخورده اند. 

غنائی‌ها ممکن است تمام چالش‌هایی را که روزنامه‌نگاران در کار خود با آن مواجه هستند یا نحوه عملکرد اخبار رسانه‌ای را ندانند، اما متوجه تلاش‌های دولت‌ها برای کنترل رسانه‌ها شده‌اند. این تلاش‌ها باعث تضعیف اعتماد مردم به رسانه‌ها می‌شود و توانایی رسانه‌ها را برای اطمینان از اطلاع رای‌دهندگان را محدود می‌کند. همانطور که خانه آزادی می گوید:"  توانایی روزنامه نگاران برای گزارش آزادانه در مورد موضوعات مورد علاقه عمومی یک شاخص مهم دموکراسی است". 

همه این نکات وضعیت غنا را به عنوان یک کشور دموکراتیک با آزادترین محیط رسانه ای زیر سوال می برد. آیا می توان رسانه ها را یکی از آزادترین رسانه ها دانست، حتی اگر روزنامه نگاران غنا قادر به بیان تمام حقیقت نباشند ؟ 

راه خروج

نه همه خبرنگاران کشور فاسد هستند و نه همه خانه های رسانه ای تسخیر شده اند. روزنامه‌نگاران و اتاق‌های خبری کاملی وجود دارند که به تلاش برای افشای فساد و پوسیدگی در مکان‌های بلند ادامه می‌دهند. 

روزنامه نگاران آزاد وجود دارند که به داستان های حقوق بشر و حکمرانی خوب نور می تابند. برخی از این موارد، که توسط رسانه‌های اصلی نادیده گرفته شده‌اند، پادکست‌هایی ایجاد کرده‌اند و وب‌سایت‌های خبری را برای دستیابی به مخاطبان خود راه‌اندازی کرده‌اند. 

سازمان هایی مانند مرکز حکومت دموکراتیک غنا (CDD) و بنیاد رسانه برای غرب آفریقا با رسانه ها برای تولید برنامه های خاص متمرکز بر شفافیت و پاسخگویی همکاری می کنند. 

اما اینها به تنهایی نمی توانند مشکلات سیستمی را که مانع آزادی رسانه ها می شود، برطرف کنند. هیچ راه حل ساده ای برای مشکلاتی که گریبان رسانه های غنا را گرفته است وجود ندارد.

من از گزارش های تحقیقاتی، مانندighting Words: Journalism Under Assault  در اروپای مرکزی و شرقی مؤسسه رویترز، امید می گیرم ، جایی که میرا سلوا به جزئیات چگونگی عقب نشینی شرکت های رسانه ای و روزنامه نگاران در کشورهای دیگر می پردازد. 

برای شروع، روزنامه نگاران می توانند پشت سر کسانی که مورد حمله دولت و سایر سازمان ها قرار می گیرند، گرد هم آیند. روزنامه‌نگاران اغلب به غیر از اظهارنظرهای ساده، حملاتی را که از رسانه‌های مختلف به روزنامه‌نگاران دیگر انجام می‌شود نادیده می‌گیرند و فضای بیشتری را برای موارد مشابه باقی می‌گذارند. ما باید با همه همکارانی که مورد حمله قرار می‌گیرند، همبستگی داشته باشیم، مهم نیست که چه کسی آنها را استخدام می‌کند یا ما به کارشان چگونه می‌بینیم.  

در حین انجام این کار، ما باید یاد بگیریم که خود و شرکت‌های رسانه‌ای خود را مسئول بدانیم و استانداردهای اخلاقی و روزنامه‌نگاری را رعایت کنیم. هر تصوری مبنی بر اینکه روزنامه نگاران باید مؤدبانه اشتباهات فاحش همتایان خود و سایر رسانه ها را نادیده بگیرند، اعتماد به رسانه ها را تضعیف می کند و ما را در معرض شکست قرار می دهد.  

نامین کنندگان مالی و سرمایه گذاران در توسعه رسانه ها باید سرمایه گذاری های خود را در رسانه های محلی مستقل متمرکز کنند تا از پایداری بلندمدت بازار اطمینان حاصل کنند.   

و در نهایت، انجمن روزنامه نگاری غنا نقش بزرگی دارد. می تواند با مطالبه دستمزد عادلانه، امنیت شغلی و بهبود شرایط کاری برای خبرنگاران، منافع خبرنگاران را در اولویت قرار دهد. 

کارکنان رسانه های دولتی سندیکا یی هستند، اما روزنامه نگارانی که برای شرکت های خصوصی کار می کنند باید اجازه داشته باشند که در اتحادیه نیز عضویت داشته باشند. GJA باید به این رویه طردی که بسیاری از روزنامه نگاران را در برابر رشوه و سایر انگیزه ها آسیب پذیر می کند پایان دهد. 

https://reutersinstitute.politics.ox.ac.uk/how-free-ghanas-media

توضیح: نویسنده  که خود از قشر خبرنگاران می باشد با تشریح مشکلات معیشتی این قشر در پی تحلیل شرایط موجود اثبات می نماید که عدم تامین مناسب معیشت خبرنکاران مدیران جامعه، مطاعی ارزشمندتر به نام آزادی مطبوعات را از دست می دهند و در پی آن نظارت مردم بر حاکمیت نیز تضعیف خواهد شد.